Denerwujący klienci - kolejne typy....

Hej:)

Jakiś czas temu w jednym z postów wyróżniłam 7 denerwujących typów klientów (do przeczytania TUTAJ), z którymi mam okazję obcować w moim miejscu pracy (sklep kosmetyczny). Ostatnio jednak zauważyłam, że kształtują się nowe typy, oczywiście takie, które działają mi (i współpracownikom) na nerwy. Czyli po prostu jest to kolejny post rozładowujący moją frustrację:D

1. "No to jak Pani radzi? Kupić to czy nie?" 

Drodzy Rodacy. Jako sprzedawca mam za zadanie nakierowanie klienta na produkt, niezbędne mi są do tego informacje jaki jest typ cery/włosów, klient raczej musi mi je podać, żebym wiedziała, co polecić. Zazwyczaj po takiej rozmowie pada pytanie: "Czy to jest dobre?". Dlaczego nie cierpię tego pytania? Dlatego, że nie wszystko jest dobre dla wszystkich. Ja powiem, że dobre, a klient potem przyjdzie z reklamacją. Mogę co najwyżej powiedzieć, jakie są moje odczucia po stosowaniu tego produktu (o ile go rzeczywiście używałam), ewentualnie przytoczyć opinie klientów. Kiedy już się naprodukuję jak fabryka, pada kolejne pytanie: "No to wziąć to czy nie?", które powtarza się kilka razy. Takie zachowanie klienta jest dla mnie mocno kłopotliwe, ponieważ mam zawsze wrażenie, że próbuje mnie obarczyć odpowiedzialnością za działanie tego produktu na jego skórze, a, jak wiadomo, każda skóra jest inna i to, że u mnie się produkt sprawdził nie oznacza, że sprawdzi się na innej osobie. Po prostu boje się, że przyjdzie i powie: "Pani mówiła, że ten produkt jest dobry, a to gówno jest!".

 

2. "Może jak westchnę głośno kilka razy i pokręcę gałami, to będzie szybciej"

Nie, nie będzie. Będzie sto razy wolniej.

 

3. "Tester, nie tester.... I tak się posmaruję"

Znany Wam pewnie przypadek, prawda? Drogeryjni macacze lubię też mniejsze sklepy. Kosmetyk naturalny? Słoiczek z napisem 6M na opakowaniu? A CO TAM! Powącham se. Albo paluchem se posmyram. Bo przecież ja muszę wiedzieć, jaki to ma zapach, mimo, że i tak tego nie kupię.

 

4. "Trudne sprawy"

Matko i córko, ile ja się już nasłuchałam opowieści z Narnii. To mnie boli i tamto, byłam tu i tam, "oszukała mnie banda złodziei polskich decydentów", mój syn jest mądry, córka piękna, życie mnie przytłacza, "O JEZUSICKU JAK MNIE OCZY BOLĄ, PANI KOCHANA, BOLĄ MNIE OCZY, BO JEST WOJNA NA UKRAINIE I TO WSZYSTKO LECI, ODRA DO NAS IDZIE Z NIEMIEC, A (pewien kandydat na prezydenta, którego nazwiska nie przytoczę) POWINIEN ODPOWIEDZIEĆ ZA BLIDĘ!(czysty autentyk), Kościół, polityka, gospodarka, Kwaśniewski, Gierek, Wałęsa... 

Moje pytanie brzmi następująco: CO MNIE TO OBCHODZI?

Mam czasem wrażenie, że ja nie jestem tylko sprzedawcą, spełniam też funkcję psychologa, czasem też robię za lekarza, chemika, szatniarza ("można tu coś zostawić dla kogoś?") albo księdza.

 

5. "O! Sklep z kosmetykami! Zapytam, czy mają ręczniki"

...albo zioła. Albo pościel. Rękodzieło. Biżuterię. Kwiaty. Meble. Zasłony. Narzędzia. Pasek do spodni.  Kierownicę do samochodu. Kubraczek na dupę pieska. Suszone kwiaty echinacei. Żakiet z najnowszej kolekcji Dżordżjo Bordżjo Wypierdacze.

 

6. "Śpieszy mi się, więc kulturalnie się wpieprzę w słowo"

Rozmawiam sobie z klientem o kosmetyku, podchodzi ktoś i dosłownie w pół słowa pyta o całkowicie inną rzecz. Szkoda, że mnie Mamuśka Natura nie obdarzyła dwoma aparatami gębowymi. Albo trzema. Albo 3 osoby zadają pytanie dosłownie w tym samym czasie. Wiele razy miałam na końcu języka zdanie: "Przepraszam, ale nie wiem, do kogo mam mówić". Aż się sama sobie dziwię, że jeszcze tego nie powiedziałam.

 

7. "Pani opowiada, a ja sobie zjem bułkę w tym czasie"

Ja do mówię do klienta, a ten kręci szczęką konsumując ze smakiem drożdżówkę/loda/czipsy czy jakieś inne gówno. Jakby ktoś pytał, czy czuję się przy tym komfortowo, to odpowiadam: NIE. Nie jestem przewodnikiem po muzeum, do jasnej choinki.

Podsumowując: mam wrażenie, że niektórym ludziom niedostatecznie wykształcił się mózg w życiu płodowym lub jego używanie jest dla nich co najmniej trudne, często wręcz awykonalne. Kultury i dobrego wychowania też niektóre persony w odpowiednim czasie nie przyswoiły. 

Na szczęście, mimo, że odsetek powyżej wymienionych osobistości jest znacznie większy, to można spotkać naprawdę miłych ludzi i to bez względu na wiek:) Da się z nimi normalnie pogadać, czy to o kosmetykach, czy o czymkolwiek innym i nie muszę wysłuchiwać pretensji do całego świata, tak, jakbym ja była temu winna. Nawet czasem słyszę słowa pochwały, za to, że jestem miła i mam dużą wiedzę na przykład. Można? Można. 

I tym optymistycznym akcentem kończę ten post:) Oczywiście napiszcie, co o tym wszystkim myślicie:)

_________________________________________

BĄDŹ ZE MNĄ NA BIEŻĄCO!

FACEBOOK - KLIK

BLOGLOVIN - KLIK

TWITTER - KLIK